Акушерска парализа на раката

Гранките од пет нервни корени кои доаѓаат низ цервикалните боцки формираат сложена мрежа и ги контролираат сите движења и чувството на горните екстремитети. Оваа мрежа на нерви ја нарекуваме „Брахијален плексус“.

Нервите им даваат електричен стимул на нашите мускули за да ги обезбедат нашите движења и да чувствуваат чувство на допирање. Кога нервите не функционираат и не можат да пренесат електрични импулси, движењето во овие мускули и/или чувството е невозможно.

Етиологијата(причината) на парализата на раката може да се должи на големи бебиња со тежина од повеќе од 4000 грама, бебиња од мајки со дијабетес, принудни породувања... Пациентот е следен три месеци и во меѓувреме се прават некои тестови. Во некои случаи, иако структурниот интегритет на нервот не е оштетен, нервните функции може да се изгубат одреден период поради повреди на влечење. Закрепнувањето е забележано за три месеци кај повеќето од овие пациенти. Придружните повреди како што се фрактури на коските, повредите на крвните садови се испитуваат и треба да се третираат пред операцијата на нервите. Напредни радиолошки тестови (МРИ, Миело КТ...) кои ќе помогнат да се покаже дали нервот е оштетен и нивото на повреда. Електрофизиолошките студии  ја покажуваат спроводливоста на нервите.

Пациентите може да се поделат во две групи; парализа на надлактицата (дисфункција е ограничена на рамото и лактот) и целосна парализа на раката (целиот екстремитет е зафатен делумно или целосно). Стратегијата на лекување зависи од тоа каде е проблемот на пациентот. На пациентите со зафатена рака (без движење, без сензација во раката) (слика 2,3) им е потребна операција што е можно порано по три месеци следење. Периодот на следење е подолг (6-9 месеци) кај другата група (пациенти чии проблеми се ограничени на рамото и лактот) (слика 1).

Операција може да биде потребна кај околу 10% од бебињата на кои им била дијагностицирана „повреда на брахијалниот плексус“ една година по раѓањето. Бебињата кои не се опоравени сами во моментот, како што е споменато погоре, се оперираат што е можно поскоро пред 1-годишна возраст. Трансплантации на нерви од нозе и/или трансфер на нерви од локални здрави се примарна операција. Нервите земени од нозете се сетилни нерви кои не се поврзани со движењата. Лузните на местото на донаторот треба да се игнорираат поради функциите на горните екстремитети.

Треба да го следиме пациентот долг период за да ги видиме резултатите од операциите на нервите, особено по повредите на брахијалниот плексус. Поправените нерви се регенерираат 1 mm секој ден со пукање кон целниот мускул. Во зависност од поправката и мускулното растојание, ќе бидат потребни 6 месеци до 2 години.

За недоволно обновени функции на бебиња кои се следени само со поддршка за физиотерапија (кои претходно немале операција)  или по операцијата може да бидат потребни операции за трансфер на мускули и/ротација на коските. За овие операции се претпочитаат предучилишна возраст (4-5 години) за да се постигне максимална усогласеност со упатствата за физикална терапија.

Речиси е невозможно да се добие 100% закрепнување за пациентите на кои им е потребна каква било операција. Целта за сите (пациент-лекар-физиотерапевт-роднини...) треба да биде што е можно повеќе; барем помошен екстремитет на здравиот. За жал, се очекува максимален напор од сите дури и за мали придобивки.